Bizony to wielkie parzystokopytne ssaki. Bardzo trudno je zabić. Mają bardzo grubą skórę którą ciężko przegryźć jednak są do pokonania.Należy rzucać się na nogi i podgardle.
Jelenie Szlachetne
Jeden z największych gatunków z rodziny jeleniowatych. Jelenie ubarwione są zazwyczaj jednolicie, tylko młode są cętkowane na bokach i grzbiecie. Latem brązowopłowe do rudawego, zimą szarawe, z ciemniejszym karkiem u samców. Na szyi mają dłuższe włosy tworzące rodzaj grzywy zachodzącej na kłąb. Najlepiej atakować nogi i podgardle.
Łosie
To największy współcześnie żyjący gatunek ssaka kopytnego z rodziny jeleniowatych, wyróżniający się charakterystycznym porożem i wyjątkowo długimi kończynami. Jest jedynym przedstawicielem rodzaju Alces. Żyje w podmokłych lasach północnej Eurazji i Ameryki Północnej. Metoda polowania jest taka sama jak w przypadku jeleni.
Dziki
To gatunek dużego, lądowego ssaka łożyskowego z rzędu parzystokopytnych. Sus scrofa jest jedynym przedstawicielem dziko żyjących świniowatych w Europie. Jest przodkiem świni domowej.
Gatunek inwazyjny poza naturalnym zasięgiem występowania.
Dzik jest popularnym zwierzęciem łownym i jako taki doczekał się w języku myśliwych wielu szczegółowych określeń, pozwalających w krótkich słowach opisać zwierzę i jego zachowanie. Z czasem część tej terminologii weszła do języka codziennego, a także języka zoologów.Należy wgryzać się w podgardle, kark lub brzuch.
Zające
Zając jest typowo stepowym gatunkiem. Występuje przeważnie na otwartych obszarach upraw rolniczych i łąk i w młodnikach śródpolnych. Zając w dużych lasach występuje rzadko. Zając nie lubi obszarów bagiennych i podmokłych. Zimą zające, zmuszone głodem często żerują w nieogrodzonych sadach. Technika polowania jest dowolna.
Jelenie Giganty
Wielkie jelenie które mogą ważyć pół tony nie są rzadkością na naszych terenach. Jest ich tu dość sporo i na nie też polujemy. W porównaniu z zwykłymi jeleniami to te znacznie trudniej zabić. Jak przystało na zwierzęta w rozmiarze maxi ich skóra jest dużo grubsza i trudniejsza do przegryzienia. Należy je unieruchomić przegryzając nogi i wgryzać się w gardło.
To gatunek ssaków łożyskowych z rzędu parzystokopytnych (Artiodactyla). Pierwotnie występował tylko na Korsyce i Sardynii, później został introdukowany w wielu miejscach Europy. Przodek owcy domowej. Najmniejszy przedstawiciel dzikich owiec.
Na żer wychodzi zwykle o zmierzchu, lecz tam, gdzie nie jest
niepokojony, muflon pasie się również w ciągu dnia. Jest bardzo sprawnym
zwierzęciem: dobrze widzi, w razie potrzeby szybko biega i skacze. Tak
jak samice owcy domowej,
samice muflona beczą. Tryki rzadko wydają dźwięki. W czasie rui odgłos
zderzających się rogów niesie się na wiele kilometrów. Swoje terytorium
zaznaczają wydzieliną gruczołów znajdujących się między palcami. Żyją w
stadzie nazywanym kierdlem. Technika polowania dowolna.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz